pieterneele | 15 January, 2020 15:20
Ik verzeilde op de eindejaarsparty van C-Trip Yunnan.
C-Trip is een enorme reisonderneming. Vluchten, treinkaartjes, hotels, tours – wat je ook zoekt, ze handelen erin. Winst over 2018 4,5 miljard US $, aantal werknemers 45.000. Het verhaal gaat dat het nog grotere Nederlandse Booking.com deze gigant over wil nemen. Oranje boven!
De afdeling Yunnan is maar een klein onderdeel van het concern. Maar er waren toch zo'n duizend mensen op het feest.
Ik had weinig te zoeken in dit milieu, waar men kennismaakt met de vraag of je 'buyer' of 'seller' bent, en waar verkoopcijfers de conversatie bepalen. Voor mij is een ‘markt’ een plek waar etnische minderheden in hun klederdracht samenkomen.
Maar het was interessant om mee te maken - een evenement met speeches, muzak, en een lichtshow in plaats van gewone belichting; met de uitreiking van bonussen en trofeeën aan C-Trippers die het goed gedaan hadden in 2019; met de verwelkoming van het recent verworven Qunar (letterlijk ‘Ga waarheen?’) in de C-Trip familie.
De hoogste baas hield een peptalk waarin de doelen voor 2020 benoemd werden, eenvoudig samen te vatten als: Meer! Hoorde ik in zijn speech de Chinese Droom langs komen, en hoorde ik iemand aan mijn tafel grappen dat die Chinese Droom best vermoeiend was?
De zaal was tijdens de lange uren die het duurde vooral aan het keuvelen, en in de weer met zijn mobiel. Als er weer een verloting kwam veerde men op, er waren reizen en reisjes winnen, je kon twee weken naar Japan of de USA, of je kon op cruise, maar als je pech had kwam je niet verder dan Halong Bay.
Het avondeten werd opgediend. Vlees van eend, varken en koe, maag van onduidelijke afkomst, schijfjes rauwe vis met Japanse saus, een vis die wel in een pan was geweest, wat groente, en bloemencakejes. Alles goed klaargemaakt. Wel alles in afgepaste hoeveelheden, de bediening kwam geen tweede keer langs. Zo was het ook met de drank, twee flessen Chileense wijn per tafel, meer viel nergens te halen. Ik zat goed, aan mijn tafel dronken de meesten liever cola.
Het evenement sleepte zich de avond in. Op het podium meer van hetzelfde, huldigingen, spreekbeurten, personeelsleden die een liedje zongen, een dansje deden. Het werd eentonig. Het werd koud. Al is het warmer dan andere jaren, het blijft winter in Kunming, zonder verwarming.
Een enkeling hield het voor gezien. Maar de meesten wachtten de slotverloting af, er waren high end smartphones te winnen. Ik zat niet in de trekking. Om mee te doen moest je in de lobby een QR-code scannen. Om een smartphone te winnen moest je een smartphone hebben. Ik had er geen. De mijne was recent gecrasht, ik had hem nog niet vervangen. Het leven is niet eerlijk.
Eindelijk, na tienen al, de trekking voor de tweede prijs, een topmodel van Huawei.
En toen voor de hoofdprijs, een iPhone 11. De trekking werd door een computer gedaan. De deelnemers flitsten in razend tempo over een scherm op het podium. De spanning steeg. De winnaar was…. de manager die het hele evenement had gepresenteerd. Verwarring, gelach. Doorgestoken kaart, dacht ik. De trekking werd overgedaan, nu was iemand in de zaal de gelukkige.
Even later was iedereen op weg naar huis.
Het was leuk veel oude vrienden en bekenden te zien. Het was een goede dag.
Ik was er op uitnodiging van mensen van C-Trip dochter Baishitong
pieterneele | 13 January, 2020 14:34
I ended up at the New Year’s Eve event of C-Trip Yunnan.
C-Trip is a colossal travel company. Flights, train tickets, tours, hotels – they do it all. Total revenue over 2018 4.5 billion US$, total number of employees 45.000 . The Yunnan province branch is much smaller, but there were still about a thousand people at the party.
It wasn’t my usual environment. Introductions came with the question whether you’re buyer or seller, talk was of sales figures. To me a ‘market’ is a place where ethnic minorities gather in traditional dress. But it was fun to attend.
There were speeches and kitschy music and a light show. Bonuses and trophies were handed out to C-Trippers who performed well. Recent acquisition Qunar (literally ‘Go where’) was welcomed to the C-Trip family.
There was a peptalk by the CEO, with plans and intentions for 2020 that could simply be summarized as: More! I couldn’t follow it in all its detail, but was the Chinese Dream mentioned in his speech? And did I hear someone at my table joke that the Chinese Dream was quite tiring?
Things went on and on. People mostly busied themselves with their phones, had a chat. A sudden rise in interest for the lottery. You could win trips. Two weeks to Japan or the USA, or a cruise. If less lucky you only got to Halong Bay.
Dinner was served. Duck and beef and pork. And stomach of unclear origin. Slices of raw fish in Japanese sauce, and a braised fish. Vegetables and flower cakes. All in fixed amounts per table though, there were no second servings. Same for the drinks. Two bottles of Chilean wine per table, no more. I was lucky, at my table most prefered Coke.
The event dragged on into the evening. Out on stage it was more of the same. Awards, talks, a bit of song and dance. By now it took too long. It got cold, it is a Kunming winter after all, without heating.
A few left. But could you really? We were still waiting for the main lottery prize, a high end smartphone it was rumoured.
I wasn’t in the draw. To join you had to scan a QR code in the main lobby. To win a smart phone you had to have one. I didn’t, mine recently crashed and I didn’t yet replace it. Life ain’t fair.
At last the draw for second prize, Huawei’s top model phone.
And then for first prize, an iPhone 11. The draw was computerized, on a screen all the entrants flashed by in super quick succession. Anticipation built. It was won by …. the manager who had presented the whole event. Confusion, laughter. I guess it was arranged.
The draw was redone. This time it made the day of someone in the audience.
Soon after the hall was empty, everyone made their way home.
It was a pleasure to see many old friends. It was a good day.
I was there on the ticket of my associates at C-Trip daughter Baishitong
pieterneele | 26 January, 2019 13:35
TEST TEST TEST 30 years ago today on January 26, 1989, I first set foot in China.
I followed the backpacker’s trail of the day. Hongkong, Guangzhou, Yangshuo, Yunnan, Leshan, Chengdu, Xi’an, Beijing. I still let Lonely Planet dictate my travel routes. In fact, coming across their first China guidebook in a guesthouse in Indonesia a few months before had made me come to China in the first place.
It wasn’t easy. It was a struggle to get a ticket for a bus or train, a bed in a hotel. The towns were mostly drab and grey. It was frustrating at times, but fascination won out big time, fascination with the masses of people, the endless bus and train journeys, the size of Beijing and its boulevards and monuments, the curiosity of the people.
Little could I know that I would return to the country countless times. That I would visit countless places, known at first, off the beaten track later. That I would be a tour leader in China. That I would circle the globe several times, distance-wise, on Chinese hard sleeper trains. That I would one day learn the language. That I would live in Kunming.
Nor could I imagine the enormous changes that would come to China. Who could?
It has been a special ride. It still is.
pieterneele | 17 November, 2016 08:16
Recent plaatste de NOS een filmpje uit Thailand op haar website waarin de politie 41 mensen uit een minibus voor 16 personen haalt. Dit onder de noemer ‘opmerkelijk’, en vergezeld van een luchtig Guinness Book of Records-achtig artikeltje.
Helaas heeft de redactie niet door dat we zitten te kijken naar de aanhouding van illegale Cambodjanen. De andere gezichten, de tweede taal die op de achtergrond klinkt, de dociele manier waarop de mensen uitstappen, de verordening op de grond te gaan zitten wat ‘normale’ passagiers nooit zouden moeten – wie bekend is met Thailand ziet meteen wat hier aan de hand is. En wie dat niet is maar wel goed kijkt snapt het ook.
Het filmpje vertoont trekken van ‘Middellandse Zee’ en van ‘Calais’: van migranten die in een overvol en daardoor gevaarlijk vervoermiddel zijn gestouwd, en van migranten die op zoek naar een beter leven ongezien proberen hun bestemming te bereiken (ongezien: er wordt in het donker gereisd).
De NOS, erop gewezen hoezeer ze de plank misslaat, corri…. Nee, de NOS doet helemaal niets. Ze laat het item ongewijzigd staan, ze handhaaft haar luchthartige toon bij een schrijnend verhaal over mensen in een benarde positie.
Als antwoord stuurt ze me een niemendalletje. De auteur van het bericht beschikte mogelijk niet over dezelfde achtergrondinformatie als iemand met uw Thaise ervaring. We hebben deze informatie aan hem doorgegeven, zodat hij daar rekening mee kan houden bij toekomstige gevallen.
Toekomstige gevallen? DIT item deugt toch ook niet, DIT item hoort toch ook verwijderd of hersteld te worden, DEZE illegale Cambodjanen in de verdrukking hebben toch ook recht op correcte berichtgeving en wat empathie?
De incompetentie is al erg. Willens en wetens de pijnlijke uitkomst van die incompetentie handhaven is nog veel erger.
Zolang de NOS volhardt in haar opstelling kun je het item inclusief filmpje hier zien:
http://nos.nl/artikel/2133197-thai-proppen-41-mensen-in-klein-busje.html
En als ze tot inkeer komt en tot correctie overgaat, dan was dit de oorspronkelijke tekst:
In de Thaise hoofdstad Bangkok is een klein busje met 41 inzittenden door de politie van de weg gehaald. In de Toyota Hiace kunnen officieel maar zestien mensen.
Op een filmpje is te zien hoe de politie drie minuten nodig heeft om de inzittenden uit het busje te halen. De mensen staan op elkaar gepropt.
De Thai hebben met hun tripje geen record behaald. Vorig jaar werd in Rusland een andere Toyota, geschikt voor vijf inzittenden, door de politie van de weg gehaald. In die auto zaten ook 41 mensen.
De Thaise wegen staan bekend als levensgevaarlijk. Per 100.000 inwoners sterven er 44 mensen in het verkeer.
Terzijde nog: ook de gemakzuchtige suggestie dat overvolle bussen op de Thaise wegen het relatief hoge aantal dodelijke verkeersslachtoffers veroorzaken is incorrect. Dat zal in Thailand eerder te wijten zijn aan factoren als alcoholgebruik, te hard rijden en het spaarzame dragen van bromfietshelmen. Onverantwoord volle voertuigen komen in het reguliere Thaise verkeer nauwelijks meer voor.
(Plaatsing van deze blog uitgesteld tot na de eerste rouwmaand vanwege het overlijden van de Thaise koning.)
pieterneele | 19 May, 2016 13:41
Korte ingezonden brief, verstuurd naar de VPRO-gids, want het is toch gek als je zoiets doet zonder je kijkers te informeren:
'Uw reisdocumentaire Langs de oevers van de Yangtse is veel- en hooggeprezen. En inderdaad, het is een levensecht portret van China en de Chinezen. Mooi gefilmd ook. Toch maar een aantekening. Die prachtige bergketen die we in de aanhef van het laatste deel zien en die tijdens de aflevering nog twee maal in beeld wordt gebracht, dat is de Meilixue Shan (Chinees) of Kawa Karpo (Tibetaans). Die ligt toch echt langs de Mekong, en niet langs de Yangtse.'
Hij werd niet geplaatst.
pieterneele | 22 February, 2016 17:28
That’s the title of a new series of photos and videos I posted on Flickr.
In Cambodia much more remains of the Khmer Rouge than the Killing Fields of Choeung Ek and Tuol Sleng prison, the two well-known and horrifying reminders of their brutal reign.
In Anlong Veng and Pailin, Khmer Rouge strongholds along the Thai border long after they lost control of the country as a whole, houses of top leaders Pol Pot, Ta Mok and Khieu Samphan can still be found. With difficulty sometimes: see the 'live' videos of my search for Pol Pot’s house outside Anlong Veng in the forests of the Dangrek Mountains.
At Khieu Samphan’s house in Pailin an awkward surprise: his family still lives there. Embarrassed I didn’t take photos.
As to Pol Pot the places where he was tried and cremated can also still be identified.
Some of the enormous water reservoirs the Khmer Rouge built using forced labor still exist, as does a now deserted airport built during their reign, including in its vicinity hidden silo's and tunnels, signs maybe of the Khmer Rouge's paranoia.
And what happend to the people who were part of the Khmer Rouge? Apart from the top leaders no one was tried. Many of their former soldiers were recruited into the Cambodian government army that they previously fought against. In an ironic twist of history they now defend Cambodia against their former supporters the Thai army, in a conflict over border temples that both countries claim.
See photos and videos here:
https://www.flickr.com/photos/pieterneele/albums/72157664483775632.
Or if the link doesn’t work click ‘Photos’ in the menu at the left and then ‘Albums’.
pieterneele | 22 February, 2016 15:41
Zo heet de nieuwe foto- en videoserie die ik op Flickr zette.
In Cambodja herinnert nog veel meer aan de Rode Khmer dan de ‘Killing Fields’ van Choeung Ek en de Tuol Sleng gevangenis in Phnom Penh, de twee bekendste blijken van hun bloedige bewind van 1975 tot 1979.
In Anlong Veng en Pailin, enclaves van de Rode Khmer nog lang nadat ze de macht over Cambodja als geheel verloren, zijn de huizen van hun hoge leiders Pol Pot, Khieu Samphan en Ta Mok te vinden. Soms met moeite: zie de ‘live’ video’s van mijn zoektocht naar Pol Pot’s huis, bij Anlong Veng in de bossen van het Dangrek Gebergte niet ver van de Thaise grens.
Bij Khieu Samphan’s huis een ongemakkelijke verrassing: zijn familie bleek er nog te wonen. Ik maakte er geen foto’s.
Wat betreft Pol Pot zijn ook de plaatsen waar hij werd berecht en gecremeerd te vinden. Enkele van de enorme waterreservoirs die de Rode Khmer gebruik makend van dwangarbeid aanlegde bestaan nog, net als een nu verlaten vliegveld met in zijn omgeving ook verborgen silo’s en een tunnelcomplex – tekenen misschien van de paranoia van de Rode Khmer.
En wat gebeurde er met de mensen die tot de Rode Khmer behoorden? Behalve de hoogste leiders werd niemand berecht. Velen leven een gewoon, teruggetrokken bestaan. Veel van hun voormalige soldaten werden gerekruteerd door het Cambodjaanse regeringsleger waar ze voorheen tegen vochten. Daarmee staan ze nu, in een ironische wending van de geschiedenis, tegenover het Thaise leger dat voorheen de Rode Khmer steunde, in een dispuut over een drietal tempels aan de grens die door beide landen worden geclaimd.
Zie:
https://www.flickr.com/photos/pieterneele/albums/72157664483775632
Werkt de link niet, klik dan links in het menu op ‘Photos’ en kies daarna ‘Albums’.
pieterneele | 13 April, 2015 17:53
Lahu in Mengka celebrating their New Year.
Kachin from Myanmar crossing the border to Ruili for a festival of the Jingpo: different name, same ethnic group.
Aini at Lancang market.
Limi Yi with their spectacular dress, living isolated in Wumulong.
Encounters with Wa, Dai, Bulang.
The plan was to visit ethnic minority festivals and markets in the southwest of Yunnan province. Markets take place any time of year. Festivals don’t, but shortly after Chinese New Year is a good hunting season.
It wasn’t easy to work out the exact days and locations of festivals. We searched the world wide web of course. That contradicted itself, as always. I banked on local lüyouju (government travel bureaus) providing reliable information. But ìf they picked up the phone they sent us to the wrong place (according to the bureau in Eshan we had to go to their village of Dalongtan, but nothing happened there) or they weren’t aware of a festival that in fact did take place (in Ximeng they hadn’t heard about the Lahu festivities in their county).
Festivals and markets aren’t scheduled to suit travellers of course. We had to hurry from Dalongtan to Eshan to Mojiang to Pu’er to Lancang in one day, changing buses at each place. And getting from Wumulong to Ruili within one day was a logistical challenge as well. Sometimes too we had too much time. We were stuck in Lincang for 24 hours with nothing much to do. (Need a map?J)
Bus stations were teeming with men and women leaving their families for another year after the New Year holiday, returning to the factories and construction sites in China’s east. Those family members didn’t see them off. Chinese don’t wave goodbye. Maybe it’s too painful. Being witness to it is one of those travel experiences that matter as much as the destination of a trip.
We first visit the village variety of the Lahu New Year. Music and dance, eating and drinking, music and dance, eating and drinking, on and on. The next day the main celebration is more ceremonial. There is someone who looks like a minister and something that seems like a sermon, there is prayer and kneeling down to earth and sacrifice of pieces of wood or bark. It is pure and a shock of colour. But I am swept away only when people climb en masse and with great sense of purpose through a forest to a second terrain at the top of the mountain.
Religiously it remains misty. Wikipedia about the Lahu: originally polytheistic, later Buddhism and Christianity were introduced. People in Mengka talk about “worshipping Buddha”. But there is no sign of him. Above the only altar the only image is a photo of…. Mao.
The Jingpo festival in Ruili is adopted by the government. Even the local lüyouju knew about it. It is a large scale affair, and not as authentic. A group of women in Jingpo dress represent their village, but ethnically more than half are Han Chinese or Dai. I am watching a staged event. But people enjoy themselves, join the long line of dancing people that winds about the festival grounds. A brass band blows and beats fervently for hours at a stretch. How did this western music ever get here? Through the former Britisch colony of Birma?
Beyond the stage reality is more captivating. Many Kachin have come from Myanmar. With a ‘Red Booklet’, a border pass, they are allowed into China for a week, not the whole country but a border zone. A young guy tells me he goes back to Myanmar every seven days and immediately returns again with a new one week stamp. He effectively lives in China.
A man wants to show me photos in his phone. Kachin rebel fighters (or independence fighters, depending on one’s perspective) firing at the Myanmar government army. ‘Last week’, he says. I can’t verify of course.
In one of the festival’s market stands someone sells T-shirts of the Kachin Independence Army.
Calls to lüyouju: 15
Of which answered: 3
Calls to bus stations: 8
Calls from bus stations: 2
Military checkpoints: 5
That included thorough luggage check: 1
Kilometers (Kunming at beginning and end): 2.700
Ethnic minorities: 9
My co-travellers (all from Spain): 4
Other foreigners ran into: 0
David, Enric, Eva, Vicente: thanks for making the trip possible.
pieterneele | 13 April, 2015 17:22
Lahu in Mengka die hun Nieuwjaar vieren.
Kachin uit Myanmar die voor een festival van de Jingpo de grens naar Ruili over komen: andere naam, zelfde etnische groep.
Aini op de markt in Lancang.
Limi Yi met hun spectaculaire dracht, geïsoleerd levend in Wumulong.
Ontmoetingen met Dai, Bulang en Wa.
De bedoeling was festivals en markten van de etnische minderheden in het zuidwesten van Yunnan te bezoeken. Markten zijn er altijd. Festivals niet, maar kort na Chinees Nieuwjaar is een goed jachtseizoen.
Exacte dagen en locaties van festivals achterhalen was lastig. We zochten het wereldwijde web af natuurlijk. Dat sprak zichzelf als altijd tegen. Ik vertrouwde op lokale lüyouju, de reis- en toerismedepartementen van de overheid. Maar als ze de telefoon al opnamen stuurden ze ons naar de verkeerde plek (volgens het bureau in Eshan moesten we naar hun stadje Dalongtan maar daar gebeurde helemaal niets), of ze wisten niets van een festival dat toch heus plaatsvond (in Ximeng hadden ze niet gehoord van de Lahu festiviteiten in hun district).
Markten en festivals worden niet gepland om het reizigers makkelijk te maken. Zo hadden we maar één dag om ons van Dalongtan naar Eshan naar Mojiang naar Pu’er naar Lancang te haasten, telkens van bus veranderend. En binnen een dag van Wumulong naar Ruili raken was al net zo’n logistieke uitdaging. Soms hadden we ook tijd te veel. We wachtten een etmaal lang in Lincang met niets om handen. (Kaart nodig?J)
Busstations waren overvol met mannen en vrouwen die bepakt en bezakt na hun tweeweekse Nieuwjaarsvakantie hun familie weer voor een jaar verlieten, op weg naar de fabrieken en bouwprojecten in het verre oosten van China. Die familieleden waren al nergens meer te bekennen. Chinezen doen niet aan uitzwaaien. Misschien is het te erg. Er getuige van zijn is zo’n reiservaring die er net zo veel doet als de bestemming van de trip.
We zijn eerst op de dorpsvariant van het Lahu Nieuwjaar. Muziek en dans, eten en drinken, muziek en dans, eten en drinken, om en om. Een dag later gaat de hoofdviering gepaard met allerlei ceremonieel: een voorganger, gebed, iets wat op een preek lijkt, ter aarde buigen, het offeren van stukjes hout of bast. Het is puur en een spervuur van kleur. Maar ik voel me pas meegevoerd als de menigte vol van sense of purpose door een bos naar een tweede terrein op de top van de heuvel klimt.
Religieus blijft het wazig. Wikipedia over de Lahu: oorspronkelijk polytheïstisch, later werden Boeddhisme en Christendom geïntroduceerd. De mensen in Mengka hebben het over ‘Boeddha vereren’, maar Boeddha komt er niet zichtbaar aan te pas. Boven het enige altaar is de enige afbeelding een foto van… Mao.
Het Jingpo festival in Ruili is door de overheid geadopteerd. Zelfs de lokale lüyouju wist ervan. Het is grootschalig en minder authentiek. Een groep vrouwen in Jingpo klederdracht vertegenwoordigt hun dorp, maar etnisch is meer dan de helft van hen Han Chinees of Dai. Ik kijk naar een theaterstuk. Maar de mensen hebben het naar hun zin, sluiten zich aan bij de lange sliert dansende mensen die over het festivalterrein slingert. Een fanfareorkest blaast en trommelt fervent, uren aaneen. Hoe is die westerse muziek hier ooit beland? Via de voormalige Britse kolonie Birma?
Achter de façade de werkelijkheid. Die is boeiender. Er zijn een hoop Kachin uit Myanmar. Met een ‘Rood Boekje’, een grenspas, mogen ze een week lang China een stukje in. Een jongen vertelt hoe hij iedere zeven dagen even terug gaat naar Myanmar en direct weer terug komt met een nieuw stempel voor een week. Feitelijk leeft hij in China.
Een man wil me foto’s in zijn telefoon laten zien. Schietende Kachin rebellenstrijders (of onafhankelijkheidsstrijders, afhankelijk van je perspectief) in gevecht met het regeringsleger van Myanmar. ‘Afgelopen week’, zegt hij.
In een van de marktkramen aan de rand van het festival verkoopt iemand T-shirts van het Kachin Independence Army.
Telefoontjes naar lüyouju: 15
Waarvan beantwoord: 3
Telefoontjes naar busstations: 8
Telefoontjes van busstations: 2
Militaire checkpoints: 5
Waarvan met grondige bagagecontrole: 1
Kilometers (Kunming als begin en eindpunt): 2.700
Etnische minderheden: 9
Mijn reisgenoten (Spaans): 4
Andere tijdens de reis tegen gekomen buitenlanders: 0
Dank aan David, Enric, Eva en Vicente die de reis mogelijk maakten.
pieterneele | 18 February, 2015 15:54
Wishing all of you a happy and healthy Year of the Goat!
A friend from Vietnam sent me the outlook for people born in the Year of the Dragon, especially edition 1964 (me). Work: no good. Health: no good. Love: no good.
Looking for a place to hide. Just for a year. ‘Cos after, the Year of the Monkey promises to be real good.
(Can’t get myself to add a goat image, too predictable.)
pieterneele | 18 February, 2015 15:45
Ieder een gelukkig en gezond Jaar van de Geit gewenst!
Een vriendin uit Vietnam stuurde me de vooruitzichten voor mensen geboren in het Jaar van de Draak, met name de editie 1964 (ik). Werk: niet best. Gezondheid: niet best. Liefde: niet best.
Zoek een schuilplaats. Voor een jaar maar. Want daarna is het Jaar van de Aap veelbelovend.
(Beetje te voorspelbaar om een plaatje van een geit toe te voegen.)
pieterneele | 18 February, 2015 13:22
The stunning architecture of the Angkor period. The horrific Khmer Rouge reign of terror. Cambodia is extreme. The sheer magnitude of the temple ruins is incomprehensible. So is the scale of the brutality.
As if there are no constraints on the people, no limit on good and no limit on evil.
I have often visited Angkor Wat and the many temples in the surrounding area. Each time I stood in awe. I have often visited the Killing Fields of the Khmer Rouge, and Tuol Sleng, their prison and torture centre in Phnom Penh. Each time I was appalled.
This time my co-traveller and me wanted to go to Pailin and Anlong Veng, strongholds of the Khmer Rouge for twenty years after their brutal reign. And to the remote Angkorian temples that are scattered around Cambodia’s north. Among them the three disputed temples on the Thai border that recently still led to armed conflict.
Unexpectedly our focus on the Khmer Rouge and our focus on the temple ruins would result in an encounter that gave insights in both.
pieterneele | 18 February, 2015 13:18
De grandioze architectuur uit de tijd van Angkor Wat. Het gruwelijke schrikbewind van de Rode Khmer. Cambodja is extreem. De grootsheid van de tempelruïnes is niet te bevatten. De omvang van de wreedheden ook niet.
Alsof er geen begrenzing op het volk zit, niet in goeds en niet in kwaads.
Ik was vaak bij Angkor Wat, zag de talloze tempels die daar in de omgeving liggen. Telkens werd ik gegrepen. Ik was vaak bij de Killing Fields van de Rode Khmer, en in Tuol Sleng, hun gevangenis en martelcentrum in Phnom Penh. Telkens huiverde ik.
Cambodja slaat me uit het veld.
Nu wilden reisgenoot en ik naar Pailin en Anlong Veng, enclaves van de Rode Khmer tot twintig jaar na hun schrikbewind. En naar de afgelegen Angkoriaanse tempels die verspreid door het noorden van Cambodja liggen. Daaronder de drie omstreden tempels op de grens met Thailand waar beide landen recent nog om vochten.
Onverwacht zouden focus op de Rode Khmer en focus op de tempelbouwkunst in één ontmoeting samenvallen.
pieterneele | 16 February, 2015 08:31
Op Luang Prabangs busstation rolt een roep backpackers uit een tuktuk. Tis stuitend. Te weinig kleren, opzichtige tatoeages, onfris. Blind voor hun omgeving. Blind voor de bordjes die manen ‘covered’ gekleed te zijn. Wan, die me heeft gebracht, registreert ze ook. Laotianen zeggen niet snel iets kritisch over anderen. Maar als ik begin te mopperen, stemt hij in: ‘Not nice, eh’.
Het is de Thaise bus vandaag – de ene dag de Thaise, de andere de Laotiaanse. De airconditioning is bar. Ik trek mijn outdoor onderhemd aan. Ga een stoel verzitten om uit de ijzige tocht te raken.
Ga deze keer naar Cambodja. Eerste doel is Pailin waar we de grens over willen steken, enclave van de moorddadige Rode Khmer tot twintig jaar na het schrikbewind dat ze uitoefenden. Ik wil er al lang heen, de plaatsnaam fascineert me. Voor het hotel in Loei, 600 kilometer van Pailin, staat deze auto. Raar toeval. Bedrijf en regio hebben niets met elkaar te maken.
De chauffeur van de nachtbus naar Bangkok wil er zo snel mogelijk vanaf. Rijdt te hard. Stopt kort. Komt te vroeg aan. Slaat bij aankomst de uitstaphalte over en rijdt meteen naar zijn parkeerplaats ergens achteraf. Geen idee, zo in het donker, waar de uitgang is. Bewegwijzering ontbreekt. Ik dwaal tien minuten rond. Ik heb busstation Mochit uit frustratie wel eens ‘Moshit’ genoemd. Maar wind me vandaag niet op.
Ik vind de hoofdingang en een wachtruimte. Thailand moet het land zijn met ’s werelds hoogste 7 Eleven dichtheid. Ze hanteren ruimere openingstijden dan de naam impliceert. Op mijn koffiebekertje staat ‘Wake up’.
Tegen zessen schudt een bewaakster zachtjes de oude vrouw wat verderop wakker. Ze vraagt nog wat respijt. Verdwijnt een tijdje met een handdoekje. Ordent haar spulletjes. Een uur later gaat ze met haar drie plastic zakken de straten van Bangkok op.
Ik ga mijn reisgenoot van het vliegveld halen. De glazenwassers doden mijn wachttijd.
Een vliegveld is nu eenmaal om te vliegen
We varen over Bangkoks waterweg de Chaophraya. Het rivierleven stelt nooit teleur.
In de tempel waar Thailands boeddhistische patriarch zetelt veel drukte. Een monnik strooit kleine pakketjes uit over het publiek. Dat duikt erop af, rolt ervoor over de grond – jolig en bloedserieus tegelijk. Pepernoten met Sinterklaas. Ballen na een tenniswedstrijd. Plectrums bij een concert.
pieterneele | 15 February, 2015 04:58
A series of trips over the past two years. Lost count. From my pied à terre in Luang Prabang to Bangkok. To catch a cheap Air Asia flight to China or a plane to Holland, or to move on elsewhere in Southeast Asia or meet friends in Bangkok.
It can be done within 24 hours now that the international bus from Luang Prabang to Loei is running – leaving at 8.00 am, changing to a night bus in Loei and getting to Bangkok by 5.30 am. But usually I break the trip in Loei, staying in the same hotel each time, cheap and adequate. Within walking distance from the bus station if I have packed lightly. Which mostly I haven’t. The chargers alone, for laptop, smartphone, spare phone, camera, electric toothbrush, and all the equipment they serve.
Along the way in Laos I watch the Mekong from the bridge near Xayaboury, and further on the train of concrete trucks from Thailand heading to the construction site of the dam in the river. I order fried rice for lunch from the boy in the bus who calls ahead so that food is prepared when the bus pulls in at the restaurant. I see the small town of Paklay where one had to stay overnight when the international bus wasn’t yet running. From here it took five different songthaews and tuktuks to cover the final 100 kilometers to Loei – fun breezy rides. And I see the village of Nam Xong where Y. lived, in the alley behind the temple on the bank of the Mekong. She lives in Thailand now and after crossing the border and having changed to Thai sim I’m tempted to call.
A few familiar faces among the officials of Lao immigration, and to some of them I am a familiar face too. No pleasantries at the Thai side, no unpleasantries either, while customs check luggage.
I usually sleep on the night bus to Bangkok. Upon arrival at Mochit bus station, too early to go anywhere, I have a long morning coffee, same stall each time. Then make my way to the Nouvo City Hotel, New World Lodge before and New World House before that, and I am happy to meet the long-time staff I have known for many years, some over two decades.
« | April 2024 | » | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Mo | Tu | We | Th | Fr | Sa | Su |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 |